Επάνοδος του κλασικού: μια κινηματογραφική εξερεύνηση του Farnsworth στο Lumion

Ανακαλύψτε τρόπους να αφηγηθείτε μια δυνατή ιστορία μέσα από κινούμενα σχέδια στο Lumion. Μπείτε στον κόσμο του Farnsworth με τον 3D artist Adam Ingram.
Ο αρχιτεκτονικός οραματισμός είναι ένα ισχυρό μέσο. Είναι ικανό να απεικονίζει τη μορφή και τη λειτουργία, επιτρέποντας στους σχεδιαστές να μεταφέρουν τις πολύπλοκες δημιουργικές ιδέες τους σε μια παγκόσμια οπτική γλώσσα.

Τι θα γινόταν όμως αν μπορούσαμε να πάμε πέρα από αυτό; Τι θα γινόταν αν, αντί να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε μια ιδέα, είχαμε την ικανότητα να απαθανατίσουμε ένα συναίσθημα; Μια συναισθηματική ανταπόκριση απέναντι σε ένα μέρος που μπορεί να μην έχουμε επισκεφθεί ποτέ, αλλά αισθανόμαστε δεμένοι μαζί του.

Αυτός ήταν ο στόχος για το Farnsworth – μια συνεργασία μεταξύ του Lumion και του Adam Ingram (The Lumion Collective), που εξερευνά το εμβληματικό σπίτι της Edith Farnsworth σε μια εξαίσια γυρισμένη ταινία animation.

Σε αυτό το άρθρο, θα αποκαλύψουμε διαδοχικά τα πολλαπλά επίπεδα του Farnsworth για να κατανοήσουμε καλύτερα τη διαδικασία δημιουργίας αρχιτεκτονικών animation με άξονα μια ιστορία.
Μπορείτε να βρείτε το πλήρες βίντεο πιο πάνω αλλά, προς το παρόν, ας περιηγηθούμε λίγο βαθύτερα στον κόσμο του Farnsworth.to edit.

Ιστορίες που εμπνέουν ιστορίες

​Το κτίριο Farnsworth δεν είναι ξένο στον κόσμο του αρχιτεκτονικού οραματισμού. Ως σκηνικό παράδειγμα, έχει χρησιμοποιηθεί σε βάθος χρόνου από καλλιτέχνες του Lumion προκειμένου να μάθουν τις βασικές αρχές του 3D rendering και έχει διασκευασθεί σχεδιαστικά αμέτρητες φορές από τότε.

Δεν λείπουν εικόνες αναφοράς όταν πρόκειται για το Farnsworth. Οι αναπαραγωγές σε 3D, οι φωτογραφίες και τα βίντεο είναι σε αφθονία, καθιστώντας το έργο της συλλογής σχετικών μέσων αναφοράς ως μια αρκετά απλή διαδικασία.

Δυστυχώς, αυτή είναι και η πρώτη πρόκληση που παρουσιάστηκε. Αφού έκανα μια επισκόπηση όλων αυτών των εικόνων, έμεινα να αναρωτιέμαι αν υπήρχαν μέρη του Farnsworth που δεν είχαν ακόμη εξερευνηθεί.
Αποφάσισα να ψάξω πέρα από τις οπτικές αναφορές, βρίσκοντας μπροστά μου μια συλλογή λεπτομερών γραπτών αφηγήσεων του κτιρίου όπως το έζησε η ίδια η Edith Farnsworth.

Μια γραμμή, συγκεκριμένα, ξεχώρισε στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
«Είναι σαν το ίδιο το γυάλινο σπίτι να ήταν ένας ολόφωτος λαμπτήρας από αμέτρητα Βατ που φωτίζει το χειμωνιάτικο τοπίο».

Στη συνέχεια, η Farnsworth εξηγεί λεπτομερώς πώς αντιλαμβάνεται τους «κρύους και άβολους» χώρους διαβίωσης στο σπίτι.

Συνειδητοποίησα ότι το ίδιο το κτίριο δεν είναι αυτό στο οποίο επικεντρώνεται η ιστορία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η ομάδα των λεπτομερώς σχεδιασμένων στοιχείων του έχουν κατασκευαστεί αλληλοεπιδρώντας μεταξύ τους, με τη φύση και με τον άνθρωπο αυτός είναι και ο χαρακτήρας του κτιρίου.

​Όταν πρόκειται για δημιουργία αρχιτεκτονικών animation, θεωρώ χρήσιμο να ξεκινήσω με μια απλή, γενική ιδέα της ιστορίας. Τα διαφορετικά συναισθήματα που έχει προκαλέσει το κτίριο Farnsworth όλα αυτά τα χρόνια παρείχαν την τέλεια βάση για αυτό.

Το animation χωρίστηκε σε δύο ξεχωριστές φάσεις. Η πρώτη φάση θα βασιζόταν στα λόγια της Edith Farnsworth και θα έδειχνε το κτίριο σε μια ασυνήθιστα «ψυχρή» ατμόσφαιρα. Η δεύτερη φάση θα το αντιπαραβάλει αυτό, στηριζόμενη σε μια πιο οικεία αποτύπωση, δείχνοντας την αρχιτεκτονική του ως ένα λαμπρό παράδειγμα μοντερνιστικής ομορφιάς.

Ξεκινώντας με ένα ή δύο βασικά θέματα, μπορούμε στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουμε σκόπιμα συνθέσεις και εικόνες για να συνδέσουμε αυτά τα θέματα με το κτίριο που θα απεικονιστεί.

Με τις βασικές αρχές αφήγησης που τέθηκαν, μπόρεσα στη συνέχεια να μετατεθώ στο Lumion και να αρχίσω να εξερευνώ τη σκηνή.​

Κατασκευή σκηνής στο Lumion
ΣΥΝΘΕΣΗ

​Η οικία Farnsworth έχει από καιρό επαινεθεί ως υπόδειγμα μινιμαλιστικού σχεδιασμού. Αν και αυτό είναι ένα εντυπωσιακό επίτευγμα, φέρνει επίσης μαζί του ένα σύνολο προκλήσεων κατά τον ανασχεδιασμό του χώρου σε 3D.

Τα βασικά σχήματα και η μινιμαλιστική διακόσμηση μειώνουν τον όγκο αυτών που πρόκειται να αποτυπωθούν. Ως εκ τούτου, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή ώστε κάθε πλάνο να συντίθεται με τρόπο που να αναδεικνύει αυτά τα μινιμαλιστικά χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα οδηγεί την ιστορία προς τα εμπρός.

Θεωρώ ότι ένα από τα πιο χρήσιμα μέρη του Lumion δεν είναι τα πρόσθετα στοιχεία του, αλλά η ικανότητά του να χρησιμοποιείται ως διερευνητικό εργαλείο στη διαδικασία οπτικοποίησης και σχεδιασμού.

Από τη στιγμή που μπαίνω σε μια σκηνή σε λειτουργία σχεδίασης, είναι σαν να περπατάω μόνος μου μέσα στον χώρο. Σίγουρα, μπορεί να μην υπάρχουν λεπτομερή περιβάλλοντα ή εκπληκτικές υφές σε αυτή τη φάση, αλλά παίρνοντας σε αυτό το αρχικό στάδιο τον έλεγχο της κάμερας, είμαι σε θέση να εξερευνήσω τη σκηνή από μια ποικιλία πλεονεκτικών σημείων, πολλά από τα οποία θα ήταν απροσέγγιστα στον πραγματικό κόσμο.

​Με μερικά κλικ, μπορώ να πάω από το επίπεδο των ματιών σε μια εναέρια θέα. Αυτή η ευελιξία μου επέτρεψε να δω το κτίριο από μια νέα οπτική γωνία και να καταλάβω πώς τα διάφορα αρχιτεκτονικά στοιχεία θα μπορούσαν να παρουσιαστούν καλύτερα στις τελικές συνθέσεις.

Έχοντας κατά νου κάποιες πρόχειρες γωνίες προβολής, μπόρεσα να ξεκινήσω να χτίζω τη σκηνή, να βελτιώνω τη μορφή του κτιρίου και να εξερευνώ πώς θα μπορούσαν να συνδεθούν αυτές οι διαφορετικές πτυχές.

ΥΦΕΣ ΚΑΙ ΜΟΤΙΒΑ

​Η παλέτα υλικών στο Farnsworth είναι ασύλληπτα απλή. Το ίδιο το κτίριο χρησιμοποιεί μόνο λίγα υλικά και το μεγαλύτερο μέρος της οπτικής τους επίδρασης πηγάζει από τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν και ανταποκρίνονται ως προς τα κύρια δομικά μέλη.

Η διαμόρφωση των καιρικών συνθηκών είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να γίνει αυτό, καθώς μου επιτρέπει να δημιουργήσω σταδιακά τα επίπεδα των λεπτομερειών με τρόπο που συνδέει άμεσα το κτίριο με το περιβάλλον γύρω του.

Ατέλειες όπως σκουριά, ξεφλουδισμένα χρώματα και βρωμιά που είχαν συσσωρευτεί στις ρωγμές και τους αρμούς προστέθηκαν χρησιμοποιώντας διάφορα μοτίβα από τη βιβλιοθήκη Decal του Lumion.

​​Η ροή εργασιών κατά της προσθήκη των μοτίβων ήταν απλή, χάρη στις επιλογές επεξεργασίας που είναι διαθέσιμες στο Lumion. Μπορούσα εύκολα να προσαρμόσω τις ρυθμίσεις και να δημιουργήσω διάφορα επίπεδα διάβρωσης με λίγα μόνο αντικείμενα.

Αυτή η μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια βοήθησε να προστεθεί περισσότερος χαρακτήρας και βάθος σε κάθε σύνθεση. Μετέφερε μια αίσθηση του χρόνου και του τόπου, μια αίσθηση του ανήκειν, αποκαλύπτοντας πώς το κτίριο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του.

​3D ΚΑΙΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Λεπτομέρειες όπως βρύα, γρασίδι και φύλλα βοήθησαν να προστεθεί μια νέα στρώση λεπτομερειών πάνω στις επιφάνειες του Farnsworth, συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός χώρου που δείχνει ζωντανός.

Χρησιμοποίησα ένα μείγμα από Decals και τη βιβλιοθήκη μοντέλων φύσης του Lumion για να προσθέσω αυτά τα χαρακτηριστικά, πειραματιζόμενος με παραλλαγές όπου ήταν δυνατόν, προκειμένου να μιμηθώ την απροβλεπτότητα της φύσης.

​​Για να ολοκληρώσω αυτή τη διαδικασία, εφάρμοσα εφέ καιρικών φαινομένων όπως της βροχόπτωσης για να δημιουργήσω λακκούβες και λίμνες σε τυχαίες περιοχές και να βοηθήσω στην αποτύπωση διαφορετικών φάσεων του animation δίνοντας την αίσθηση της συνέχειας μεταξύ των κλιπ.

Με τις φυσικές λεπτομέρειες της σκηνής στημένες, η επόμενη πρόκληση ήταν η καθιέρωση ενός «καθολικού τόνου» μεταξύ των σκηνών.

ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΤΟΝΟΣ

​Ο «καθολικός τόνος» είναι ένας όρος που χρησιμοποιώ για τα στοιχεία που αποδίδουν συνολικά τον τόνο της σκηνής. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται καιρικά συστήματα, φωτισμός και ατμόσφαιρα.

Αυτά τα στοιχεία δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για να θέσουν το σκηνικό σε ένα πλαίσιο και όλα μαζί να οδηγήσουν σε έναν κόσμο συνεκτικό.

Χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό των εφέ Real Skies και Skylight, μπόρεσα να δημιουργήσω γρήγορα μια βραδινή λήψη που θυμίζει τις στιγμές αμέσως μετά την εξαφάνιση του ήλιου στον ορίζοντα.
​
Αυτό δεν είναι το τυπικό πλάνο της «μπλε ώρας». Αντ 'αυτού, είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις λεπτομέρειες του κτιρίου. Είναι η στιγμή που φτάνει η απόκοσμη αίσθηση της νύχτας, η οποία όταν συνδυάζεται με έναν πεπλατυσμένο νεφώδη ουρανό, μας κάνει να νιώθουμε προσμονή για το τι πρόκειται να έρθει.

Ζωντανεύοντας το Φάρνσγουορθ

​​Καθώς φτάνει η βροχή, σηματοδοτείται μια απελευθέρωση που ξεκινά με τον καιρό και στη συνέχεια φτάνει στον θεατή, φέρνοντας μαζί του την επιθυμία να εγκατασταθεί μέσα στις ανέσεις του καταφυγίου.
​
Ο φωτισμός στο εσωτερικό είναι χαμηλός, με τζάκι και μερικά επιλεγμένα φωτιστικά που φωτίζουν το χώρο. Τα δέντρα λικνίζονται στον άνεμο και βλέπουμε ένα παχύ στρώμα από σύννεφα να κυλάει στον ουρανό.

​​Καθώς αρχίζει η βροχή, δεν έχουμε δει ακόμα το κτίριο. Αντ' αυτού, μαθαίνουμε πώς τα στοιχεία που το περιβάλλουν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Η αχνή βροχή που διαπερνά το θόλο των φύλλων του δέντρου βάλλει το έδαφος με σταγονίδια νερού καθώς αρχίζουν να σχηματίζονται λακκούβες στο πυκνό χώρο μεταξύ των φύλλων και του χώματος.

Είναι αυτές οι φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες που δημιουργούν μια ατμοσφαιρική διάθεση, μεταφέροντάς μας σε μια νέα πραγματικότητα. Έναν κόσμο που νιώθει ζωντανός.

Καθώς το σκηνικό του καιρού κορυφώνεται, διάφορα ηχητικά στοιχεία χρησιμοποιούνται για να δημιουργηθεί ένταση. Μια ορχήστρα φυσικών ήχων οδηγεί σε ένα κρεσέντο πίσω από την ήρεμη μουσική υπόκρουση που συνοδεύει τα γραφικά.

Καθώς κινούμαστε προς τα μέσα, νιώθουμε αμέσως προστατευμένοι. Οι γυάλινοι τοίχοι που περιβάλλουν το κτίριο δίνουν την αίσθηση μιας αόρατης ασπίδας, διατηρώντας όμως μια συνεχή σύνδεση με το περιβάλλον. Η απλή, μινιμαλιστική διακόσμηση είναι πιο φιλόξενη από ποτέ, σε αντίθεση με τον θυελλώδη καιρό έξω.

Ακριβώς όπως στον πραγματικό κόσμο, κάθε λεπτομέρεια δίνει την αίσθηση ότι έχει κατασκευαστεί με δεξιοτεχνία και έχει διανθιστεί με ακρίβεια. Οι σκηνές που ακολουθούν το τονίζουν αυτό, χρησιμοποιώντας φωτεινά ‘σποτάκια’ για να έλξουν το βλέμμα προς τις διάφορες σχεδιαστικές λεπτομέρειες.

Καθώς πλησιάζουμε, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πώς ακόμη και σε αυτόν τον τέλεια επιμελημένο χώρο, οι ρωγμές του χρόνου αρχίζουν να φαίνονται.

Μόνιμα δακτυλικά αποτυπώματα στις άψογες μεταλλικές επιφάνειες, φθαρμένα σκισίματα πάνω στο δερμάτινο κάλυμμα των επίπλων. Η συσσώρευση λεκέδων και στιγμάτων στο πάτωμα. Όλα αυτά είναι ευγενικές υπενθυμίσεις ότι παρά την απόλυτη εμμονή στη λεπτομέρεια για την προστασία του εσωτερικού από τα στοιχεία της φύσης, δεν μπορεί να προστατευθεί από τους ενοίκους του.

Καθώς προχωράμε στη δεύτερη φάση του animation ο τόνος έχει αλλάξει. Οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα δέντρα και οι ήχοι των πτηνών και των εντόμων αντικαθιστούν τους θορύβους της βροχής και του ανέμου.

Βλέπουμε το περιβάλλον υπό ένα νέο πρίσμα και μαζί του, όψεις του εμβληματικού εξωτερικού αρχίζουν να αποκαλύπτονται στο φως της ημέρας. Ξεκινάμε απλά, με τα σχήματα της οροφής και της αυλής να παλεύουν για την προσοχή καθώς αναδύονται πίσω από το πυκνό πράσινο που περιβάλλει το κτίριο.

Με την αποκάλυψη του κτιρίου καταλαβαίνουμε πώς το πέλαγος των φθινοπωρινών δέντρων αλληλοεπιδρά με την αρχιτεκτονική.

Δεν είναι πλέον μια συλλογή από εκτυφλωτικά λευκές επιφάνειες και τοίχους από γυαλί. Είναι ένας κενός καμβάς και μια αντανάκλαση του κόσμου γύρω του.
Βλέπουμε τα επακόλουθα του καιρού από το προηγούμενο βράδυ. Τα διάσπαρτα φύλλα στο βρεγμένο πλακόστρωτο δίνουν ζωή στα βρύα και τα ζιζάνια που βρήκαν το δρόμο τους μέσα από τις ρωγμές.

​Οι επιχρωματισμένες χαλύβδινες πλάκες δείχνουν την ηλικία τους καθώς η σκουριά από κάτω αρχίζει να ανεβαίνει στην επιφάνεια και να σπιλώνει τα κατά τα άλλα πεντακάθαρα υλικά, δίνοντας την εντύπωση ότι αυτό το μοτίβο βροχής και ήλιου είναι ένας επαναλαμβανόμενος κύκλος για το κτίριο Farnsworth εδώ και πολλά χρόνια.

Αυτές είναι οι λεπτομέρειες που ζωντανεύουν μια εικόνα στο rendering.
Βοηθούν στη δημιουργία αυτής της οικείας αίσθησης και σύνδεσης με το σχεδιασμό που μπορεί να ανυψώσει ένα αρχιτεκτονικό κινούμενο σχέδιο από μια απλή παρουσίαση της μορφής και της λειτουργίας του, σε μια αξέχαστη, συγκινητική εμπειρία.